 Wysłany: Czw 23:42, 29 Maj 2008 Temat postu: |
|
| część 2 znacznie bardziej przypadła mi do gustu. czyta się przyjemnie, jakoś płynnie się mieści pod oczami przy muzyce KATa.
(przy okazji, kilka z tych wierszy znakomicie współgrałoby z muzyką) liryka nawet romantyczna, zwłaszcza "blizna". miejscami coś sugeruje, czasem nawołuje, nie poucza, nie nakazuje. obok "blizny", najciekawsza wydała mi się pierwsza zwrotka "zwierząt", ale po znakomitym początku, reszta nie sprostała wysoko postawionej poprzeczce. zupełnie, jakby ta pierwsza zwrotka przyszła Ci gdzieśkiedyś do głowy i wydała się genialna, a reszta powstała w tęsknocie za jej sukcesem. ukłonu ciąg dalszy. |
|
| Wysłany: Pią 12:10, 08 Lut 2008 Temat postu: Kicz, jad i nerwobóle 2 |
|
| Minister zdrowia ostrzegłby: W poniższych tekstach nie ma za grosz smaku estetycznego.
blizna Katastrofa tragicznych odłamków Swądu spalenizny Tragedia katastroficznych zamków Zostawia blizny Widzę twój uśmiech na negatywie Zarobaczony zupełnie czarny Owadów uroki zostaną wciąż żywe Los nasz zostanie na wieczność marny Katastrofa żywiołu śmierci W głowie lej przewierci Uciekajmy więc przez czasy Pod kluczem trzymane przestrzenie Nie oszczędzajmy płuc naszych By nie popaść w milczenie Pozwól mego stanu bliźnie Osiąść w końcu na mieliźnie… --------------------------------------------- doboga Swoim śmiechem odratujesz Resztkę mojej niewinności Zanim kwasem się zatruję Do zgniłego szpiku kości Pomoc może mi przyniesiesz Ale lepiej w jakimś wiadrze Chaos w którym dycham zmieciesz Zanim jeszcze mnie zadrze Nie pozwalaj mi się chować Przed fizyczną myślą świata Kolejna zostanie wdowa Potraktowana jak szmata Dlatego ciszą karmię niepokój… Chociaż stoję na boku… Nie dotrzymam Tobie kroku… Nie zgub mnie w tym tłoku… Któregoś wieczoru widziałem przez okno Jak ludzie zabawni swoją chorobą Zapadli w normalność na deszczu moknąc Ratując się Tobą ----------------------------------------------- drzazgi Koronować drzew tysiące zdjęciem Zabijając nożem ich estetyzm martwy Potykając się o granic sznury Poezji czar niczego nie warty Potyliczę z tobą się słowiku Panta rei słusznie malutki Rozgraniczę radość od pustkoty Z lustrem napiję się wódki Nie chcę wiecznym nigdy być poetą Lecz wyrosnąć z dragów w końcu Zająć dziećmi pracą się kobietą Umysł gotować na słońcu Widzisz drzazg w mej głowie tysiąc Belki nie dostrzegasz swojej Gdzieś to kiedyś już słyszałem… mógłbym przysiąc Wypełzłem z szuflady niedorozwojem ------------------------------------------------ wirusy Niesie echo myśli przednie Kopie doły pod stopami Plasując powyżej średniej Słowotok swój tani Trupem padasz na ulicy Przed wystawą ich kolorów Sam już się przecież nie liczysz Niewolnikiem potworów Pedantyczne podłóg stropy Ranią me stopy Trupem wstajesz sobie z grobu Jakby nigdy nic zupełnie Szkoda było zachodu Leżeć trzeba było wiernie Niesie echo swe wirusy Bakteryjne również twory Pedantycznych podług stropów Rad ich schowam się do nory Niesiesz przed nie bakteryczne Strofy wprost do mojej niszy Umysłowej ciszy Wymioty liryczne ------------------------------------- zwierzęta Chronione zwierzęta na łańcuchach szczekają Ludzie je karmią swoimi ciałami Później do zwierząt chronionych strzelają Onanizując się łańcuchami Traktują się jakby byli chronieni Łańcuchy sprawdzają poranka każdego Głupotą społeczną podnieceni Śmiejąc agonią się chorego Podetrzyj mentalność wyjmując rewolwer Którym przestrzelisz mi serce w panierce Resztkę człowieka do piekła porwiesz I rzucisz me zwłoki przed własne kroki |
|